سیستم پیچ و غلاف برای تثبیت شکستگی یا استئوتومی

برای تثبیت بافت، از جمله رباط یا تاندون به استخوان، یا استخوان/تاندون به استخوان در نظر گرفته شده است. تثبیت تداخلی برای جراحی های زانو، شانه، آرنج، مچ پا، پا، و دست/مچ که اندازه های پیشنهادی مناسب است مناسب است. بیمار مناسب

سیستم پیچ و غلاف معمولاً در جراحی ارتوپدی برای کاربردهای مختلفی مانند تثبیت شکستگی استخوان یا ترمیم رباط استفاده می شود.در اینجا یک نمای کلی از عملکرد سیستم پیچ و غلاف وجود دارد: برنامه ریزی قبل از عمل: جراح وضعیت بیمار را ارزیابی می کند، تصویربرداری پزشکی (مانند رادیوگرافی یا اسکن MRI) را بررسی می کند و اندازه و نوع مناسب را تعیین می کند. پیچ ها و غلاف های مورد نیاز برای عمل. برش و قرار گرفتن در معرض: جراح برشی را در محل جراحی برای دسترسی به ناحیه آسیب دیده ایجاد می کند.بافت‌های نرم، ماهیچه‌ها و سایر ساختارها با دقت به کنار یا جمع می‌شوند تا استخوان یا رباطی که نیاز به ترمیم دارد نمایان شود. سوراخ کردن پایلوت: جراح با استفاده از مته‌های جراحی تخصصی، سوراخ‌هایی را در استخوان ایجاد می‌کند تا پیچ‌ها را در خود جای دهد.این سوراخ‌های پیلوت قرارگیری و پایداری پیچ‌ها را تضمین می‌کنند. قرار دادن غلاف: غلاف یک ساختار لوله‌مانند توخالی است که در سوراخ پیلوت قرار می‌گیرد.به عنوان یک راهنما عمل می کند، از بافت های نرم اطراف محافظت می کند و امکان قرار دادن دقیق پیچ را فراهم می کند. قرار دادن پیچ: پیچ، که معمولاً از تیتانیوم یا فولاد ضد زنگ ساخته می شود، از طریق غلاف و داخل سوراخ پیلوت وارد می شود.پیچ رزوه ای است و می توان آن را برای ثابت کردن استخوان یا اتصال دو تکه استخوان به هم سفت کرد. محکم کردن پیچ: هنگامی که پیچ به طور کامل وارد شد، جراح ممکن است از یک پیچ گوشتی یا سایر ابزارهای مناسب برای محکم کردن پیچ در موقعیت نهایی استفاده کند.این ممکن است شامل سفت کردن پیچ برای رسیدن به فشرده سازی یا تثبیت مطلوب باشد. بسته شدن: هنگامی که پیچ و غلاف به درستی قرار گرفته و محکم شدند، جراح برش را با استفاده از بخیه یا منگنه می بندد.سپس زخم تمیز و پانسمان می شود. توجه به این نکته مهم است که عملکرد سیستم پیچ و غلاف بسته به روش خاص و محل آناتومیک درگیر می تواند متفاوت باشد.تخصص و تجربه جراح برای اطمینان از قرارگیری دقیق و نتایج بهینه ضروری است.