اصول طراحی برایساقه‌های اصلاحی بدون سیمان DDSبر دستیابی به ثبات بلندمدت، تثبیت و رشد استخوان متمرکز هستند. در اینجا چند اصل کلیدی طراحی آمده است:
پوشش متخلخل:ساقه‌های اصلاحی بدون سیمان DDSمعمولاً دارای یک پوشش متخلخل روی سطح هستند که با استخوان در تماس است. این پوشش متخلخل امکان رشد استخوان و اتصال مکانیکی بین ایمپلنت و استخوان را فراهم می‌کند. نوع و ساختار پوشش متخلخل می‌تواند متفاوت باشد، اما هدف، ایجاد یک سطح ناهموار است که باعث تقویت استخوان‌سازی می‌شود.
طراحی ماژولار: ساقه‌های اصلاحی اغلب دارای طراحی ماژولار هستند تا با آناتومی‌های مختلف بیمار سازگار شوند و امکان تنظیمات حین عمل را فراهم کنند. این ماژولار بودن به جراحان اجازه می‌دهد تا طول ساقه، گزینه‌های افست و اندازه‌های مختلف سر را برای دستیابی به تناسب و تراز بهینه انتخاب کنند. تثبیت پروگزیمال پیشرفته:
ساقه‌های DDSممکن است در قسمت پروگزیمال ویژگی‌هایی مانند شیار، پره یا دنده داشته باشد تا تثبیت را افزایش دهد. این ویژگی‌ها با استخوان درگیر می‌شوند و پایداری بیشتری ایجاد می‌کنند و از شل شدن یا حرکت ریز ایمپلنت جلوگیری می‌کنند.
موارد مصرف ساقه DDS
برای افرادی که تحت عمل جراحی اولیه و ترمیمی قرار می‌گیرند و سایر درمان‌ها یا دستگاه‌ها در توانبخشی مفصل ران آسیب‌دیده در اثر ضربه یا بیماری دژنراتیو غیرالتهابی مفصل (NIDJD) یا هر یک از تشخیص‌های ترکیبی آن شامل آرتروز، نکروز آواسکولار، آرتریت تروماتیک، لغزش اپی‌فیز سر استخوان ران، جوش خوردن مفصل ران، شکستگی لگن و نوع دیاستروفیک آن شکست خورده‌اند، تجویز می‌شود.
همچنین برای بیماری‌های التهابی دژنراتیو مفصل از جمله آرتریت روماتوئید، آرتریت ثانویه به انواع بیماری‌ها و ناهنجاری‌ها و دیسپلازی مادرزادی؛ درمان جوش نخوردگی، شکستگی گردن استخوان ران و شکستگی‌های تروکانتریک قسمت پروگزیمال استخوان ران با درگیری سر که با استفاده از سایر تکنیک‌ها قابل درمان نیستند؛ اندوپروتز، استئوتومی استخوان ران یا برداشتن Girdlestone؛ شکستگی-دررفتگی مفصل ران؛ و اصلاح بدشکلی توصیه می‌شود.
زمان ارسال: ۲۸ مارس ۲۰۲۵